و قول داده بودند با آمدن آنها، تدبیر و امید جایگزین وضع گذشته شود، حالا با اظهاراتی عجیب، وعده‌های گذشته خود را فراموش کرده و به جای پاسخگویی درباره عملکرد 5/4 ساله، دهه شصتی‌های بی‌گناه را مقصر اوضاع نامناسب اقتصادی معرفی می‌کنند!
اظهارات پنجشنبه اسحاق جهانگیری معاون اول حسن روحانی نمونه عینی چنین رویدادی است. او که روز پنجشنبه در همایش روز جهانی آینده سخن می‌گفت در ادبیاتی تحقیرآمیز و با لحنی عصبانی و طلبکارانه دهه شصتی‌ها را مقصر بحران‌های کنونی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی کشور معرفی کرد.
این اظهارات او نشان می‌دهد که جهانگیری و همکارانش در دولت‌های یازدهم و دوازدهم قصد دارند با ادامه دادن چنین اظهاراتی کارنامه ضعیف خود را در حوزه اقتصادی این‌گونه توجیه کنند.
اظهارات پنجشنبه او که گفته بود: «متولدین دهه 60 در هر مقطعی وارد شدند با مشکل مواجه شدیم. از زمان ورود به دبستان تا دبیرستان و دانشگاه و الان هم بحث اشتغال و در آینده موضوع سالمندی آنها باید مورد توجه جدی قرار گیرد. اگر شغل ایجاد نکنیم، با مشکلات مواجه می‌شویم.» موجب اعتراض بسیاری از اقتصاددانان و فعالان اقتصادی قرار گرفته است.
کارشناسان می‌گویند اسحاق جهانگیری که بر این باور است «دهه شصتی‌ها در هرجا که پا می‌گذارند مشکل ایجاد می‌کنند»، قبل از سال 92 و قبل از اینکه معاون اول رئیس‌جمهور شود، آیا از وجود چنین مشکلاتی در کشور خبر نداشته است؟
او که تقریبا از اوایل انقلاب در سیستم اجرایی و مدیریتی کشور حضور فعال داشته است، هم استاندار بوده و هم وزیر و حالا معاون اول رئیس‌جمهور، چطور می‌تواند با این اظهارات طلبکارانه، مردم و به‌خصوص جوانان دهه شصتی را به‌عنوان مقصران اصلی ناکارآمدی اقتصادی کشور معرفی کند!
اقتصاددانان می‌گویند وعده‌های رئیس دولت در حوزه اشتغال که تقریبا با وعده‌های معاون اولش مطابقت کامل دارد، نتوانسته است محقق شود و حالا آنها بعد از ناکامی در ایجاد شغل دنبال فرار رو به جلو هستند. طبق برنامه پنجم توسعه دولت باید از ابتدای برنامه سالانه حدود یک میلیون شغل ایجاد کند، اما طبق آمارهای رسمی مرکز آمار، همواره در سال‌های اخیر 40-30 درصد از برنامه اشتغالزایی دولت محقق نشده است. به گونه‌ای که به جای ایجاد یک میلیون شغل، فقط نصف آن محقق شده است!
همچنین بررسی اظهارات اسحاق جهانگیری در حدود چهار و نیم سال اخیر نشان می‌دهد او به‌کرات در سال‌های اخیر در زمینه «اشتغال»، «ایجاد شغل» و «وعده‌های دولت در حوزه شغل» سخن گفته و علاقه بسیار زیادی هم به حوزه اشتغال داشته است. به‌عنوان مثال او در 29 مرداد 92 و در روز مراسم تودیع و معارفه وزیر جدید و قدیم کار و رفاه اجتماعی قول داد که دولت یازدهم تا پایان سال 96 بحران اشتغال را حل‌وفصل کند یا در دی سال 93 در اظهاراتی جوانان و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی را از ظرفیت‌های کشور دانسته و گفته بود اقتصاد ایران توانایی ایجاد 800 هزار تا یک میلیون شغل را به‌طور سالانه دارد که البته در این مسیر گام برداشته شده است و حتی قول داده بود که به‌زودی معضل اشتغال در این دولت حل شود! اما چه شده است که او پنجشنبه دهه شصتی‌ها و کسانی را که از دولت کار می‌خواهند مقصران اصلی بحران اشتغالزایی کشور معرفی می‌کند؟!
