چون یک روز در سال مختص خبرنگاراست گفتم یک گفت و گویی هم با خودم داشته باشم؛ من یک خبرنگارم صبح وظهر وشب هم نمی شناسم دغدغه و مشکلات زیادی هم بر سر راهم دارم. اما علاقه ام به این کار همه این مشکلات را برام سهل کرد.
شاید فکر کنید خبرنگاری کاری ساده است اما اینطور نیست استرس، بی احترامی ها، نگاه از بالا آقایان مسئول، همه روزه با من است و برنامه روتینی هم که وجود ندارد هر روز متفاوت از دیروز است.
بعضی ها هم فکر می کنند که درآمد خبرنگاران زیاد است اما باید عرض شود عرصه اطلاع رسانی و خبرنگاری محل کسب درآمد نیست.
من یک خبرنگارم که یاد گرفته ام با چشمانی باز و نگاهی عمیق دغدغه های ریز و درشت مملکتم را بیان کنم اما هر چند گاهی در بعضی جلسات که مشکلی بیان می شود ما را خودی می دانند و می خواهند به اصطلاح خبریش نکنیم ، در همان جلسات اگر مشکلی وجود نداشته باشد حتی آقایان فراموش می کنند از ما بابت حضور و اطلاع رسانی تشکر کنند. کاش مدیران ما بدانند کار ما اطلاع رسانی است نه «روابط عمومی.» و یادشان باشد که وقت ما نیز برایمان ارزشمند است آن را کوچک نشمارند.
یادم هست در یکی از سفرهای معاون وزیر به استان ما یکی از ادارات کل از خبرنگاران دعوت به عمل آورد و در کمال ناباوری ما را در در همان مکان بی تکلیف رها کردند. این نشان از عدم آشنایی و با حوزه کاری ما و منزلت خبرنگاران توسط مدیران و روابط عمومی هایشان است.
در بیشتر موارد در پوشش دادن برنامه ای از نبود جایگاه خبرنگاران رنج می بریم. و حتی در برخی موارد مسئولین به وقت و زمان خبرنگاران احترام نمی گذارند و ساعت ها معطل بی انضباطی برگزاری یک مراسم می مانیم و ساعت ها وقت خبرنگاران برای شروع یک برنامه که در ساعت اعلام شده برگزار نمی شود صرف می شود.
اشاره ای هم به روز خبرنگار بکنیم بد نیست؛ در افتتاحیه ها وجلسات شورای اداری و... در شهر خودم تا جایی که می بینم 5 خبرنگار فعال هستند اما در نشست خبری به 80 نفر هم می رسند .
واما...!
واما در روز خبرنگار از هر کجا که فکرشو بکنید خبرنگار درمیاد، که گاهی حتی جایی برای خبرنگاران فعال نیست.
من خبرنگارم، یک روز در سال را می گویند مختص من است اما قابل بقیه رو نداره، مختص همه!
سمانه صادقی
