مراسم بزرگداشت مرحوم جمشید ارجمند عصر امروز در خانه هنرمندان برگزار شد.
پس از تلاوت آیاتی از قرآن کریم، لیلا ارجمند فرزند جمشید ارجمند ضمن تشکر از انجمن نویسندگان و منتقدان گفت: شما نگذاشتید من و خانواده ام از ۲۳ تیرماه روزگارمان تلخ تر از این بشود.وی پس از تشریح روز بستری شدن جمشید ارجمند اظهار داشت: به خاطر دارم پدرم در بخشی که باید بستری شود، به دلیل کمبود جا پذیرش نشد و دوست خوبمان سعید ملکان آقای هاشمی وزیر بهداشت را در جریان گذاشت. ایشان با یک تماس تلفنی پدرم را در بخش مربوطه و به دلیل زخم تنش روی تشک مواج بستری کردند.
جواد طوسی رییس انجمن نویسندگان و منتقدان سینما از جمشید ارجمند به عنوان دوست یاد کرد و گفت: خلوت دوست حریمی دارد. جمشید ارجمند در مجلاتی مثل فردوسی و ستاره سینما فعالیت داشت. در کنار عزیزانی مثل پرویز دوایی صفحات مجله را به خوبی پوشش می دادند.
وی در ادامه عنوان کرد: جمشید ارجمند از زمانه دور مانده بود و قواعد بازی را در دنیای جدید نمی دانست. این شوکی که از این وضعیت پیش آمد، باعث تبعید ناخواسته و بازنشستگی زودهنگام او شد.طوسی اظهار داشت: ما به طرق مختلف در روزمرگی غرق شده ایم و گویی از رفاقت های قدیمی فاصله گرفته ایم. وی با قرائت یک بیت شعر به سخنان خود پایان داد.
پس از پخش یک کلیپ به یاد جمشید ارجمند از خسرو دهقان دعوت شد.وی پس از گرامیداشت یاد ارجمند گفت: جمشید ارجمند نامش گویای حرف های زیادی بود. من در دهه ۴۰ مجله ای که آقای ارجمند در آن نقد می نوشت را می خواندم. آرامشش همیشه با او همراه بود، حتی تا مرگ.
دهقان اظهار داشت: آقای ارجمندی که من در دهه ۴۰دیدم همانی بود که تا این سال های پایانی به خاطر دارید. رفتار و شخصیت آقای ارجمند همراه با آرامش بود. هیچوقت ایشان کسی را نیازرد و صدایش را بلند نکرد. با شوخی و یا قلم موجب رنجش کسی نشد.
وی در ادامه عنوان کرد: میانگین آثار ارجمند از تولد تا مرگ سالی سه چهار اثر بود. ایشان یک ویراستار حرفه ای و ماهر بود. ارجمند یک روشنفکر تمام عیار بود. ایشان بارها به یک در میزد تا نتیجه بگیرد، ناامید نمیشد.
دهقان ابراز داشت: ما ایرانی ها عادت داریم از یک طرف بام می افتیم. جمشید ارجمند معتدل بود و از هیچ سوی هیچ بامی نیفتاد. نه اینکه سازشکار باشد. نقد هم می کرد اما کسی را دل آزرده نمی کرد. این موضوع موجب حسادت من شد که هیچگاه جمشید ارجمند نشدم و نخواهم شد.
پس از سخنرانی یکی از شاگردان جمشید ارجمند و بیان خاطرات او، طهماسب صلح جو، پس از تبریک روز خبرنگار گفت: من فکر می کنم ما نسلی مثل جمشید ارجمند را از دست می دهیم. کاری که نقاش با قلم و رنگ می کند، یک نویسنده با قلم و کاغذ و با ذهنش انجام می دهد. اینان معلمان راستین ما هستند. ای کاش انجمن منتقدان و نویسندگان کاری می کرد که نویسندگی از این شلختگی دربیاید. شخصی مثل جمشید ارجمند به واژگان ارزش می داد.
وی در ادامه عنوان کرد: آقای جمشید ارجمند که من دوست دارم، او را با نام «آقا» صدا کنم، اگر نقدی هم داشت صمیمانه بیان می کرد. ایشان اعتقاد داشت که نباید به نقد کننده منتقد بگوییم، بلکه باید منقّد بگوییم. الان دور، دوره منتقدان است و منقّدان منزوی شده اند. بازار آشفته نویسندگی به جوانان یاد میدهد، قبل از یادگیری بنویسند. عباس یاری ناشر یکی از نشریات سینمایی گفت: جمشید ارجمند نازنین، دوست داشتنی و به معنای واقعی کلمه ارجمند بود. من این شانس بزرگ را داشتم که در خدمت ایشان بودم. اگر انجمن منتقدان سرپاست و دوام آورده بخاطر وجود جمشید ارجمند بود. در زمان شکل گیری این انجمن، دولت تمایلی به جدی شدن این انجمن نداشت. اما دلیل ماندگار شدن این انجمن ایشان بود که همیشه با آرامش رفتار می کرد. او حتی در زمانی که تحت عمل جراحی قرار گرفت، با روی خوش با ما رفتار می کرد. وقتی از دیدارش برمی گشتیم حالمان خوب می شد. من باور نمی کنم جمشید ارجمند رفته باشد. او اینجاست.
علایی اظهار داشت: اولین منتقدی که در کسوت داوری جشنواره فجر دعوت شد، جمشید ارجمند بود. پس از پخش یک کلیپ، از علی دهباشی دعوت شد.
دهباشی پس از بیان سابقه همکاری خود با جمشید ارجمند گفت: ایشان به مطبوعات و کار علاقه مطبوعاتی داشت. تا جایی که می توانست مطالبش را برای انتشار در نشریه ما می فرستاد. ارجمند ویراستار بسیاری از کتاب ها و مقاله ها بود. ایشان در عالی ترین شکل موجود ویراستاری می کردند. آقای شایگان در مقدمه کتاب خود نوشتند اگر جمشید ارجمند نبود، من نمی دانستم چه کسی می توانست این کتاب را ترجمه کند.
سپس عبدالجواد موسوی یکی از دوستان جمشید ارجمند گفت: نسل من دیر ایشان را شناخت. این مایه تاسف است که پس از مرگ ایشان هر رسانه ای چیزی در مورد شغل وی نوشت. امیدوارم رسانه ها با آدم های جدی ما، جدی تر برخورد کنند.
وی عنوان کرد: استاد ارجمند بر شعر، نویسندگی،ترجمه،ویراستاری و نقد اشراف داشت. روزگار ما، دوران تخصص است. ایشان تحلیل های حرفه ای و تخصصی از همه حوزه ها داشت. گلمکانی اظهار داشت: من نمی دانم آقای خسرو دهقان چقدر به ایشان نزدیک بوده است. ایشان در زندگی اش بارها از بام ها افتاد. ایشان با خودش بد تا کرد و همین باعث مرگ زودهنگامش شد. ارجمند هروقت می رفت، زود بود. مثل عباس کیارستمی.
