کرسی مهمترین رکن دولت برای پاسخگویی و اقناع افکار عمومی که «سخنگوی دولت» است، همچنان تعیین تکلیف نشده است،
آنچه که امروز شاهد هستیم این است که در غیاب سخنگویی دولت، هر وزارتخانه نیز به نوبه خود، مباحث و اخبار خود را مطرح خواهد کرد.
در این راستا نمایندگان و کارشناسان سیاسی معتقدند یکی از دلایل مهم عدم انتخاب سخنگو، فرار دولت از پاسخگویی است. برخی دیگر از فعالان سیاسی یکی از دلایل انتخاب نشدن سخنگو را اینطور عنوان می کنند که دولت سخنی ندارد که بگوید به خاطر همین سخنگو ندارد که اگر سخنی برای گفتن داشته باشد حتما سخنگوی خود را پیدا می‌کند.
عبدالله ناصری فعال سیاسی اصلاح طلب در این رابطه می‌گوید که از آنچه در ذهن آقای روحانی گذشته و سخنگو انتخاب نمی‌کند، خبر ندارم، اما بر اساس تجربه سیاسی و تاریخی یکی از نقاط ضعف دولت است که نتواند با مردم و افکار عمومی ارتباط برقرار کند.
هدایت الله خادمی نماینده مجلس شورای اسلامی،درباره طولانی ماندن تریبون سخنگوی دولت گفته است که یکی از علت‌های اساسی طولانی شدن انتخاب سخنگوی جدید دولت، فشارهای مختلف افراد و گروه های مختلف برای انتخاب این فرد است، چرا که این گروه ها ادعا دارند که در پیروزی روحانی در انتخابات نقش داشته اند و در چنین شرایطی به دنبال سهم خواهی هستند که فرد موردنظرشان انتخاب شود.
قدیری ابیانه کارشناس سیاسی که بنیانگذار شورای اطلاع رسانی دولت است، گفته است که شاید هم آقای روحانی در اقوام و همشهریان خود فردی را برای انتخاب سخنگو پیدا نکرده و ظاهراً هم بستگان در پست هایی مهم تر و بی دردسرتر و شاید هم با درآمد بالاتری مشغول هستند.
از آنجا که حضور سخنگوی دولت برای جلوگیری از ابهامات و شایعات امری ضروری است؛ محمد هاشمی‌رفسنجانی عضو سابق مجمع تشخیص مصلحت نظام در این باره معتقد است: وجود سخنگو در دولت‌ها مرسوم بوده، این یک ضرورت برای همه دولت‌هاست اما اینکه چرا آقای روحانی مصلحت دیده‌اند در حال حاضر دولت سخنگویی نداشته باشد خودش باید پاسخگو باشد.
هاشمی با تأکید بر اینکه نمی‌توان قضاوت کرد که آیا با نبود سخنگوی دولت رابطه جامعه با دولت قطع شده است یا خیر؟ عنوان کرد: به هر حال در حال حاضر هم پس از برگزاری جلسات هفتگی هیأت دولت معمولاً وزرا به میان خبرنگاران می‌آیند و پاسخ سوالات آنها را می‌دهند و وزرا خودشان نیز در سفرهای استانی که معمولاً آخر هفته‌ها برگزار می‌کنند به شکلی می‌کوشند مطالبات مردم را پیگیری کنند و پاسخ سوالات آنان و رسانه‌ها را بدهند اما همه این موارد می‌تواند به این معنا باشد که رابطه دولت با جامعه قطع نشده است به این معنا نیست که وجود سخنگو یک ضرورت نیست. همانطور که می‌دانیم وزرا چون از سوی خودشان و مسئولیت فردی‌شان صحبت می‌کنند نمی‌توانند جای خالی سخنگو را پر کنند و به نظر می‌رسد نیاز به سخنگو با این تمهیدات رفع نشده است.
تبعات خالی‌ماندن کرسی سخنگو
رسانه ها به عنوان رکن چهارم دموکراسی باید آزاد باشند و مردم هم باید از مسائل مختلف کشور اطلاع داشته باشند و قطعا برای عملیاتی شدن این اظهارات باید سخنگویی تعیین شود اما با عدم انتخاب سخنگوی دولت، دولت خود را ملزم به پاسخگویی برای افکار عمومی و مردم نمی داند. یکی از ضروری ترین مسائل این است که هیأت دولت یک سخنگو داشته باشد تا گزارش جلسات و مصوبات را به سمع و نظر مردم برساند.
به نظر می رسد یکی از تبعات نبود سخنگو در دولت قطع شدن رابطه مردم با دولت است، زمانی که فردی نباشد تا حرف دولت را بزند، مردم هم حرف دولت را نخواهند فهمید و دیگران هر گونه قضاوت و تفسیری را می توانند بر روند داشته باشند.
برخی از فعالان سیاسی معتقدند که اگر دولت نتواند افکار عمومی را نسبت به تصمیمات اخیر خود توجیه و مدیریت کند، قطعا با مشکلات بیشتری از ناحیه افزایش نارضایتی مردم نسبت به عملکرد و تصمیمات دولت مواجه خواهد شد.
دولت، امروز بیش از گذشته نیاز به تریبون های عمومی برای حرف زدن با مردم را احساس می کند و بخوبی می داند بسیاری از مشکلات گریبانگیر آن ناشی از عدم اطلاع و همراهی مردم با سیاست ها و تصمیمات دولت است. از سوی دیگر در آن سوی مرزها استراتژی مهم آمریکا و متحدانش در منطقه، سرمایه گذاری روی ایجاد نارضایتی در مردم نسبت به کارآمدی دولت است که برنامه ریزی گسترده و هزینه سنگینی را در این زمینه انجام داده اند و نسبت به گذشته حجم آن چندین برابر شده است.
هر هفته که می آید، انتظار می رود که دولت هرچه سریعتر سخنگوی خودش را انتخاب کند تا هر چه زودتر تکلیف پل ارتباطی دولت با رسانه‌ها و مردم مشخص می‌شود و بسیاری از پرسش ها و مشکلاتی که در این مدت انباشته شده‌اند سرانجام پاسخگویی از سوی دولت پیدا شود.
