به گزارش استناد نیوز؛ بررسی‌های میدانی و آمارهای رسمی، نشان می‌دادند که بخش قابل‌توجهی از مشکلات اقتصادی، خدماتی و امنیتی این حوزه انتخابیه، ریشه در نبود راه‌های ایمن، پایدار و کارآمد دارد.
در چنین بستری، عمران عباسی کالی نماینده قائمشهر، سوادکوه، سوادکوه شمالی، جویبار و سیمرغ با ترجیح "زیرساخت" به "نمایش"، به‌درستی اولویت را بر اصلاح بسترهای فیزیکی توسعه قرار داد. این نگاه نه فقط فنی، بلکه حاصل یک تحلیل سیستمی از حلقه‌های مفقوده در زنجیره توسعه منطقه‌ای است.
آمارها سخن می گویند
پروژه چهار بانده سازی محور استراتژیک (فیروزکوه – قائمشهر)
این محور یکی از پرترددترین و حادثه خیزترین محورهای شمالی است که سال ها در انتظار تعیین تکلیف، متوقف و بدون بودجه سالانه بود که با پیگیری های عمران عباسی و تخصیص ۶۰۰ میلیارد تومان اعتبار، هم اکنون فاز اجرایی آن آغاز و از رکود چندین ساله خارج شده است.
پل نیمه تمام پلسفید
از نمادهای ناکارآمدی مسئولین در سال های گذشته که از سال ۱۳۹۶ متوقف شده بود با پیگیری های مستقیم عباسی و تغییر پیمانکار، بازبینی ساختار فنی و تخصیص مجدد اعتبار، عملیات اجرایی آن آغاز شده و پیش بینی بهره برداری آن تا پایان سال ۱۴۰۴ مطرح است.
جاده جوارم – بورخانی
پروژه ای استراتژیک برای اتصال روستاهای بالادست به شبکه جاده ای که پیش از این هیچ طرح اجرایی برایش تعریف نشده بود، طی یک سال گذشته سه فاز مشخص برایش تعریف و اکنون فاز نخست آن درحال اجراست.
مهار رانش و تثبیت نقاط بحرانی
با اختصاص ۳۰ میلیارد تومان از اعتبارات ستاد بحران کشور از بلاتکلیفی خارج و تثبیت شیب و مهار رانش در مناطقی چون جوارم آغاز شده است و برای نخستین‌بار، اعتبارات حوزه بحران با برنامه عمرانی تلفیق شده و اثرگذاری دوگانه ایجاد کرده است.
رویکرد سیستمی به معضلات ساختاری
در کنار پیگیری پروژه های فیزیکی، نگاه منتقدانه و اصلاح طلبانه عمران عباسی به ساختارهای ناکارآمد و مقررات دست و پاگیر بسیار حائز اهمیت است، عباسی با صراحت از لزوم کاهش حریم راه آهن و جاده ها از صد به ۳۷ متر سخن گفت و بر بومی سازی قوانین حریم راه ها متناسب با شرایط موجود تاکید کرد تا توسعه قربانی آیین نامه های قدیمی نشود.
نماینده‌ای که در طوفان شعارها و نمایش های عوام فریبانه، روی یک مطالبه واقعی و فنی ایستادگی می‌کند و زیرساخت را هدف توسعه قرار می دهد باید مورد حمایت واقع شود، هرچند پروژه‌های بزرگ زمان‌برند، اما روند جاری نشان می‌دهد که مسیر انتخاب‌شده، منطقی، هدفمند و مبتنی بر نیاز منطقه است.
زیر پوست توسعه؛ راه، فقط آسفالت نیست
راه، در این روایت، صرفاً مسیر فیزیکی نیست؛ نماد پیوند اراده سیاسی با ظرفیت فنی، و اتصال وعده با واقعیت است.
اگر همین مسیر ادامه یابد، می توان امیدوار بود که مردم حوزه انتخابیه برای نخستین بار در سال های اخیر صدای حرکت را زیر پای جاده های نیمه تمام بشنوند. اما برای تثبیت این مسیر، عبور از موانع ساختاری و تقویت ارتباط با افکار عمومی و اطلاع رسانی شفاف فرایندها به مردم، ضرورتی حیاتی خواهد بود.
