سال گذشته، «امانوئل ماکرون»، رئیس‌جمهوری فرانسه در گفت‌وگو با اشپیگل گفته بود: «فرانسوی‌ها می‌خواهند یک پادشاه انتخاب کنند اما این را هم می خواهند که بتوانند هرگاه که خواستند، او را سرنگون کنند ... [پس از انتخاب شدن] باید آماده باشید که تحقیر شوید و مورد توهین و تمسخر قرار گیرید؛ این طبیعت فرانسوی‌هاست.»
در ماه سپتامبر، نظرسنجی‌ها نشان می‌دادند که میزان محبوبیت امائوئل ماکرون، به تنها 29 درصد رسیده است و او اکنون با موجی از اعتراضات خیابانی مواجه مواجه شده است؛ اعتراضاتی که رسانه‌های غربی از آنها به‌عنوان «جنبش جلیقه‌زردها» یاد میکنند. واشنگتن‌پست می‌نویسد: «اکنون مخالفان ماکرون چه در منتهی‌الیه چپ سیاسی و چه در منتهی‌الیه راست سیاسی از جنبش جلیقه‌زردها حمایت میکنند و این کار را برای آنکه سیاسی خوانده شده و رد شوند، آسان‌تر میکند.»
واشنگتن‌پست بر این باور است که اصولا وقتی که رئیس‌جمهور فرانسه به این برهه از ریاست‌جمهوریش می‌رسد، دیگر محبوبیت چندانی ندارد و این روندی است که سابقا هم وجود داشته است. اما همین روزنامه تاکید میکند که جامعه‌شناسان و فعالان ضد فقر می‌گویند که بخشی از سرخوردگی جلیقه‌زردها واقعی است و برآمده از دهه‌ها شکاف بین بخش های روستایی فرانسه و شهرهای بزرگ و مرفه این کشور است.
جلیقه‌زردها چه کسانی هستند؟
شکل‌گیری جلیقه‌زردها به ماه مه گذشته (تقریبا مقارن با اردیبهشت‌ماه) و یک طومار اینترنتی برای کاهش قیمت سوخت‌های فسیلی آغاز شد هرچند که تا همین یک ماه پیش، عملا نه این طومار مورد توجه قرار گرفت و نه اعتراضی حول آن شکل گرفت. پس از آنکه این طومار در اواخر ماه اکتبر در نشریه «لوپاریزین» انعکاس یافت، مورد توجه قرار گرفت و کم‌کم در شبکه‌های اجتماعی به یک حرکت اعتراضی تبدیل شد که امروز خیابان‌های پاریس و برخی دیگر از شهرهای فرانسه را درمی‌نوردد. جلیقه زرد نیز نشانه‌ای از تقاضا برای کمک به‌هنگام خرابی خودرو یا شرایط اضطراری است و به یک قانون راهنمایی و رانندگی بازمی‌گردد.
به‌نوشته یورونیوز، اعتراضات جلیقه‌زردها از 17 نوامبر آغاز شده است. یورونیوز می‌نویسد: «جلیقه‌زردها بیشتر شهروندانی هستند که با وجود کار و درآمد، در گذران زندگی و معاش به مشکل برمی‌خورند. کارمندان، کارگران و خانواده‌هایی که در حومه شهرهای بزرگ یا مناطق روستایی زندگی میکنند و برای رفت و آمد و زندگی روزمره به خودروی شخصی وابسته هستند.»
به نوشته این رسانه اروپایی، جلیقه‌زردها خود را وابسته به هیچ طیف سیاسی خاصی نمی‌دانند هرچند که طیف‌های مختلف سیاسی از راست تا چپ از آنها حمایت کرده‌اند.
اعتراضات جلیقه‌زردها پس از آن جدی شد که دولت فرانسه تصمیم گرفت از ابتدای سال 2019، مالیات بر گازوئیل و بنزین را افزایش دهد. بر این اساس، هر لیتر گازوئیل 6.5 سنت و هر لیتر بنزین 2.9 سنت افزایش قیمت خواهند داشت. 60 درصد از کل قیمت سوخت در فرانسه به مالیات بر سوخت بازمی‌گردد و 40 درصد دیگر نیز بر اساس قیمت جهانی نفت تعیین میشود.
واکنش دولت فرانسه
امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه می‌گوید که با این اعتراضات دست از موضع خود در خصوص افزایش مالیات بر سوخت نخواهد کشید: «طی چند روز گذشته به این نتیجه رسیده‌ام که نباید روش خود را تغییر دهیم، چون درست و ضروری است.» از نظر ماکرون، این مالیات‌ها برای جلوگیری از آلودگی هوا ضروری‌ست.
وی البته ابراز داشت که وضعیت خانوارهای فرانسوی را درک میکند و تلاش دارد تا به آنها کمک شود.
روز جمعه، در خبرها آمد که «ادوارد فیلیپ»، نخست‌وزیر فرانسه با نمایندگان جلیقه‌زردها دیدار کرده است اما برخی منابع خبری این دیدار را ناکام خواندند چرا که تنها دو نفر از نمایندگان جلیقه‌زردها در این دیدار شرکت کردند و یکی از آنها نیز فورا محل جلسه را ترک کرد. فیلیپ هشت نفر را به این نشست دعوت کرده بود.
تلفات درگیری‌ها
تاکنون دست‌کم دو نفر در درگیری‌های ناشی از اعتراض جلیقه‌زردها و برخورد پلیس با آنها جان خود را از دست داده‌اند. ده‌ها نفر نیز در این درگیری‌ها مجروح شده‌اند.
روز شنبه رسانه‌ها از دستگیری 127 نفر از معترضین خبر دادند. همچنین رویترز خبر داد که 12 خودرو توسط جلیقه‌زردها به آتش کشیده شده است.
روز جمعه، «تیری پاول والت»، سخنگوی جنبش جلیقه‌زردها به نشریه آمریکایی تایم گفت: «شرایط شبیه شرایط جنگ داخلی‌ست. ماکرون مسئولیتی بزرگ بر گردن دارد، او می‌تواند شرایط را آرام کند و یا بر آتش موجود بیفزاید.»
روزنامه واشنگتن‌پست در گزارشی در خصوص این تحولات به نقل از یک راننده می‌نویسد: «فرانسه باید نگران محیط زیست باشد اما این تغییری است که همه باید در ایجاد آن دخیل باشند نه فقط کارگران.»
وی می‌افزاید: «چرا افراد کوچک (بی‌بضاعت) باید هزینه بپردازند اما سگ‌های بزرگ (سرمایه‌داران) نه؟ مردم احساس بی‌عدالتی میکنند و من نمی دانم این شرایط چگونه به خاتمه خواهد رسید؟»
ماکرون و آینده‌اش
اما آنچه کمتر در این میان مورد توجه رسانه‌ها قرار می‌گیرد، آینده امانوئل ماکرون است. او خود را رهبر آینده اروپا می‌داند چرا که انگلستان در حال خروج از اتحادیه اروپاست و مرکل نیز مدت زمان زیادی در قدرت نخواهد بود. ماکرون تنها 40 سال دارد و می‌خواهد مرد اول اتحادیه اروپا باشد، اتحادیه‌ای که به آن جدا اعتقاد دارد.
ماکرون اگر نتواند قدرت رهبری خود را در داخل کشورش اثبات کند، نمی‌تواند انتظار داشته باشد که در آینده اتحادیه اروپا جایگاهی برای در نظر گرفته شود.
وی از 17 نوامبر به اینسو، نتوانسته توانایی خود در رهبری کشورش را به اثبات برساند.
