شورای شهر را پارلمان محلی می نامند و این عنوانی نسنجیده و گزاف نیست. در نظام های مردم سالاری که جمهوری اسلامی ایران از نوع دینی این نظام ها و مبتنی بر شریعت اسلام است شورای شهر، شان و جایگاه تقنین دارد و مشروط به عدم مغایرت با اسناد بالادستی، قوانین موضوعه و میثاق ملی که همان قانون اساسی است می تواند به وضع قانون بپردازد و برای تامین اعتبار و غنای مصوبات و قوانین، همانند پارلمان اصلی یا مجلس، شورا از کمیسیون های مختلف برخوردار است. از دیگر سو اندیشه ی سیاسی اسلام، تبار مشورت و شورا به آیات قرآن و سیره ی پیامبر(ص) می رسد و در زبان و زندگی امامان شیعه (ع) نیز همواره به عنوان اصلی مورد تاکید در ذیل فروع دین، بدان سفارش شده و اهمیت جایگاه شورای اسلامی شهر و روستا از این منظر نیز بر کسی پوشیده نیست.
مدیریت شهری در حوزه های مختلف اجتماعی، عمرانی، فرهنگی و حتی آموزشی باید زیر نظر شورای شهر باشد و یکی از ارکان کلیدی در رسیدن به توسعه ی متوازن که این روزها در نگاه بسیاری از فعالان سیاسی-مدنی، اولویت هر شهر و منطقه ای است همین نهاد انتخابی می باشد اما متاسفانه شاهدیم در برخی مناطق همانند قائم شهر، حرکت به سمت توسعه، بسیار کند و لاک پشتی است یا توسعه، نامتوازن و معوج است و بهر حال این رویه های ناقص، مشام شهروندان را آزار می دهد و موجب کندی پیشرفت می شود.
در چنین شرایطی، شورای شهر تکلیف دارد به مسئله ورود پیدا کند و ضمن تدوین برنامه ی جامع و سند توسعه ی متوازن شهری، تلاش کند از تهدیدها، فرصت بسازد و حرکت یکنواخت بر مدار توسعه ی متوازن را با دخالت موثر و نظارت مفید تضمین کند. این اتفاق هنوز در قائم شهر نیفتاده و هنوز کسی نمی داند محور توسعه ی قائم شهر چیست؟
هنوز برنامه ی روشن برای 270 تن زباله ی سالانه ی شهر تهیه نشده و هنوز کسی نمی داند راه آهن که در تمام نقاط دنیا به عنوان یکی از فرصت های توسعه شناخته می شود چرا برای قائم شهر به یک تهدید در مسیر عمران شهری و توسعه ی متوازن، تبدیل شده است.
جایگاه گردشگری در سر فصل های توسعه کجاست و کدام دستگاه باید زیر ساخت های این بخش را طراحی و اجرا کند.
