نادر سحرخیز در گفت‌و‌گوی غنای فرهنگ گذشته را مسبب مطرح شدن آن به عنوان یک جاذبه گردشگری دانست و اظهار کرد: بومگردی در واقع احیای فرهنگ گذشته بوده که شامل گویش و زبان بومی، صنایع دستی و غذایی، معماری و بسیاری دیگر از سنت هایی است که داخل یک روستا به شکل نهفته وجود دارد.
وی قرار گرفتن بومگردی در مسیر غلط را باعث انحطاط این گرایش دانست و گفت: تقلید کورکورانه، ایجاد معماری غیرهمگون، رعایت نکردن مسائل فنی و سلیقه ای عمل کردن باعث شده تا بومگردی در مسیر اصلی خود قرار نگیرد.
کارشناس مرمت بناهای تاریخی و مدیر اجرایی در حوزه های گردشگری، معماری مساجد در روستاهای شمالی را مصداق یک مسیر غلط بیان کرد و گفت: معماری مساجد تاریخی روستاهای شمال کشور شبیه به منازل روستایی بوده و فرمی برگرفته از همان اقلیم دارد حال اینکه تمثال گنبد برای مساجد در مرکز ایران متداول بوده که این معماری به دلیل شرایط آب و هوایی و مصالح ویژه هر منطقه طراحی شده است.
سحرخیز بومگردی را سبب رونق و آبادانی روستاها و ایجاد انگیزه و علاقه در روستائیان در صنعت توریسم دانست و خاطرنشان کرد: این امر سبب شده تا روستانشینان با داشتن زیرساخت اندک خویش بدون سرمایه گذاری عظیم به سمت گردشگری سوق پیدا کرده و به مهاجرت نیاندیشند.
وی با تصریح اینکه اقامتگاه های بومگردی تفاوت فاحشی با خانه مسافر دارند، اظهار کرد: این موضوع باید در هنگام صدور مجوز به متقاضیان و حتی دهیاران آموزش داده شود، همچنین باید توجه داشت که ایجاد واحدهای بومگردی باید در روستاهایی شکل گیرد که همخوانی لازم با مفهوم اقامتگاه بومگردی را داشته باشد.
این کارشناس و مدیر اجرایی در حوزه گردشگری، سرشت فرهنگ روستایی را گردشگرپذیر توصیف کرد و افزود: روستائیان لیدرهایی واقعی هستند که در صورت کسب مهارت های لازم در خصوص گردشگری قطعا به کمال رسیده و این ارتقای کیفیت می تواند بر کیفیت پذیرایی از گردشگران بیانجامد.
این محقق و پژوهشگر حوزه اکو توریسم با اشاره به اینکه باید در صدور مجوز بومگردی به دنبال کیفیت بود و کمیت ملاک و معیار قرار نگیرد، خاطرنشان کرد: لزوم ایجاد غرفه ای برای ارائه و معرفی محصولات غذایی بومی و صنایع دستی محلی در خانه های بومگردی به عنوان یکی از شروط سازمان میراث در صدور پروانه ضروری است.
سحرخیز نگاه ابزاری به اقامتگاه بومگردی جهت سرمایه گذاری و کسب سود بیشتر را خلاف ماهیت آن دانست و با بیان اینکه سرمایه گذاری کلان در حوزه گردشگری مربوط به فعالیت های دارای بار مالی عظیم مانند هتل است، اظهار کرد: اقامتگاه بومگردی با اندک سرمایه روستائیان شکل گرفته و نگاه سودجویانه آسیبی بر این فعالیت توریستی محسوب می شود.
وی ممانعت دهیاران برای احداث مراکز بومگردی در روستاها را به آفت تعبیر کرد و گفت: به عنوان مثال اگر روستایی دارای 50 واحد بومگردی شود می تواند تحت عنوان اکوموزه خدمات گردشگری ارائه کرده و حتی تشویق به ازدیاد واحدهای بومگردی با تاکید بر رعایت اصول بومگردی و کیفیت مناسب می تواند ما را به سمت ایجاد اکوموزه های روستایی هدایت کند.
